خدایا

    با تمام وجود به کسی نیازمندم تا به اعماق وجود من بیاید و زندگی ام را سر شار از صفا کند. خدایا! دست التجا به سوی کسان زیاد دراز کرده ام. اما این یاران نیمه راه، نا رسیده به سر منزل مقصود تنهایم گذارده و تسلیم شده اند و یا چون درختان فرتوت کرم زده در مقابل چشمانم افتاده اند. حالا من به تو نیاز دارم، ای یار و یاور سفرم. ای یگانه یاری که یقین دارم تا آخر سفر مرا همراه خواهی بود و دستان نیازمند خالی ام را تنها رها نخواهی کرد. من به تو نیاز دارم، تا مرا از گند آب آلودۀ گناه بدر کنی. ای یگانه سرمایۀ من، ای تنها امید من، تنها تو، آه ای خدا، تنها تو می توانی گلوی تشنه و پر از گناه مرا با قطره قطره باران فیض، سیرآب کنی و صفا ببخشی.
خدا یا، تشنه ام. . . حلقوم چون چوب خشک و روحم پر از تشنگی است. من به چشمه ساری نیاز دارم زلال و پاک! تا بتوانم لکه های گناه زندگی گرانبار را بدان پاک کنم و روح تشنه ام را سیرآب.
خدایا! به چشمه های زیادی رجوع کردم، اما همه سرآب بودن. از همه فریب خوردم. هیچ یک توانایی شستن روح آلوده به گناه مرا نداشتند. دامن زندگی ام از این گناه ها، به لکه های زشتی آلوده ا ست. حقیقتاً به تو نیاز دارم. به چشمه سار صفای بی رنگ طاهر تو! تا مرا بشوید و این لکه های مزمن سیاه را از دامن زندگی و لکه های پیس سفید را از جلد روحم بزداید و مرا چون کودک نوزاد از گناه منزه گرداند.
تو تنها مرجعی هستی که توان شستن من و رفع تشنگی بی انتهایم را داری. دستم را بگیر و به حلقوم تشنه ام آب پاک گوارای زندگی دور از گناه و منزه و خالص را قطره قطره بریز. آمین.

اشکهایم غذایم بود
شب و روز این حالم بود
مرا این مردمان گفتند، خدایت کو
مرا این خاطراتم است
که بگشایم روان ام را
چرا جانم پریشانی
چرا در یاس گمگشته حیرانی
امید ات را به یزدان کن
همیش او را ستایش کن
نجات من تویی پرودگار من
از اینرو میکنم یاد ترا ای رستگار من
اشک هایم شب و روز نان من بوده است،
چون همواره به من میگویند: «خدای تو کجاست؟»
ای جان من چرا افسرده شده ای و چرا در من پریشان گشته ای؟
بر خدا امید داشته باش زیرا که او را
به خاطر نجات از طرف روی او
دوباره ستایش خواهم کرد
ای خدای من، جان من افسرده است،
تو را به یاد می آورم.

    زمانیکه نوزاد چشم به جهان میگشاید، اولین صدای که از دهانش بیرون میشود، آواز گریه است. در سالهای نخست طفولیت، فعالیت های کودک به خواب کردن، خوردن و گریه کردن خلاصه میشود. گریه جزء از زنده گی او است.
وقتی ما بزرگ میشویم، اکثر ما حس گریه را در خود سرکوب میکنیم و به خود تلقین کرده میگوییم که « برای مرد نمی زیبد که گریه نماید» و گریستن مرد نماد ضعف او تلقی میشود و بر این باور اتکا میکنیم که مرد باید مانند صخره سنگ
در مقابل مشکلات خون سردی خود را حفظ نماید.
اگر ما امروز به چهل سال قبل به تجارب تلخی که در افغانستان گذشت نظر اندازیم، دیگر نمی توانیم سکوت نماییم. آیا کسی میتواند که جلو ریختن اشکهایش را بگیرد؟ آیا ممکن است حس گریه را در خود سرکوب نماید؟ آیا این واقعاً مردانگی را نشان میدهد؟
در مورد پیروان مسیح چطور؟ آیا فکر میکنید که آنها نیز گریه کرده اند؟ آیا باید گریه کرد؟ آیا ما در زنده گی مسیحی خویش درد را تجربه نمیكنیم؟ آیا عیسی برای پیروانش وعده داده است که آنان همیشه برکت گرفته و خوشحال خواهند بود؟
حضرت داود بر علاوه اینکه پادشاه و پیامبر بود، یک شاعر و آهنگ ساز بزرگ نیز بود. او دست به قلم نهاده و اکثر سرود های زبور را که بنام مزامیر یاد میکنیم نوشته و سرائیده است. او نه تنها آهنگ های شاد سروده، بلکه آهنگ های غم انگیز را که نمایانگر یاس و تشنج روحی اش بود، نیز سرائیده است. حضرت داود احساسات خویش را پنهان نمیکرد، ولی در عوض یاد گرفته بود در چنین حالات چطور با خدا راز و نیاز نماید. او دردها، و اشکهایش را در حضور خدا میاورد و با او در میان میگذاشت. ای خداوند، تا به کی مرا همیشه فراموش میکنی؟ تا به کی رویت را از من میپوشانی؟ تا به کی افکارم مرا آزار دهند و دل من هر روزه از غم پُر باشد؟ تا به کی دشمنم بر من سربلندی کند؟ (مزامیر13: 2-1)

زنده گی مملو از درد هاست:
البته خدا ما را برای درد کشیدن نیافریده است. ما برای زنده گی بهشت آفریده شدیم، ولی به گفته شیخ حافظ:» آدم آورد ما را در این دیر خراب آبادام.»
ما در این دنیایی که مریض است و پر از غم و اندوه میباشد، بسر میبریم. در این جهان ما درد ها، و اشکها و شکنجه ها را تجربه خواهیم کرد. اگر چنین بپنداریم که مسیحیان از همه اشکها و دردها آزاد اند، درصورت برخورد با ناملایمات روزگار مایوس گشته و شوک خواهیم دید. درد جز زنده گی بشریت است.

ما واقعیت برخورد با درد را انکار کرده نمی توانیم:
حضرت داود با درد، دست و پنجه نرم میکرد، ولی درد خویش را پنهان نمیکرد. او قلب خویش را در حضور خدا باز میکرد و با او راز و نیاز میکرد و این باعث شد که ما امروز از مزامیر سروده شده اش برکت میگیریم.
یکی از راه های که بتوانیم درد ها و اشکهای خویش را ابراز داریم این است که آنرا یاد داشت کنیم.
زمانیکه ما واقعاً دردمند هستیم، باید کاری کنیم که حضرت داود انجام داد.
همان طوریکه ما در دعا های حضرت داود می بینیم، او به خدا ناله میکرد. ما در دعا هایش تعارف نمی بینیم. او تمام تلخی ها، اشک ها، قهر ها و ترس هایش را در حضور خدا بیان می نمود. و همیشه به خدا اعتماد داشت.
ای خداوند، به دعایم گوش بده، زاری و ناله ام را بشنو و به اشک هایم توجه فرما، زیرا نزد تو مثل مهمان گذری هستم و مثل اجداد خود در این دنیا مسافر میباشم. خشم خود را از من برگردان تا شادکام شوم، قبل از آنکه چشم از جهان پوشیده و نایاب گردم.

ما میتوانیم درد های خود را با خدا در میان بگذاریم:
حضرت داود احساسات خویش را به خدا ابراز میکرد. درد های خویش را به حضور خدا آوردن، ما را از دلسوزی به حال خود، رهایی می بخشد. تنها دلسوزی به حال خود، نه تنها درد ما را تداوی نمیکند بلکه آنرا بیشتر هم می نماید.
بعضی اوقات چنین فکر مینماییم که هیچ کس به اندازه ما درد را تجربه نکرده است.» مثل اینکه بگوییم من در افغانستان دردی کشیده ام که هیچ کس نکشیده است.» ولی بیدل قرن ها پیش چنین سرائیده بود، «اندرین راه کشتار زیاد است.»
آنانی که با اشکها میکارند، با خوشی و مسرت درو میکنند. آنکه با گریه بیرون میرود و دانه برای کشت میبرد، به یقین با ترنّم برمیگردد و خوشه های خود را می آورد. (مزامیر 126: 6-5)
بعضی اوقات چنین فکر میکنیم که اگر به آواز بلند ناله سر دهیم و در حضور خدا داد و فریاد بکشیم، خدا فوراً درد ما را شفا میدهد. بعضی از اشخاص چنین ادعا دارند، «اگر به خدا ایمان دارید، خدا درد شما را تسکین میبخشد، او تمام مشکلات تان را حل میکند!» در مزامیر میخوانیم که مشکلات خضرت داود همزمان با دعا تسکین نشد، ولی خوشی بعدا به سراغش آمد. عیسی مسیح، نجات دهنده ما مرد درد بود و با غم و اندوه کاملا آشنایی داشت.
عیسی خود در دوران حیاتش در زمین گریه نموده است. خصوصاً قبل از اینکه او را به صلیب بکشند، در باغ جتسیمنانی اشک از چشمانش جاری شد. او میدانست که بزرگترین رنج و بار گران گناه و شرم بشریت را متحمل میشود. دردی را که ما احساس میکنیم، عیسی قبلا این درد را حس کرده است. ما میتوانیم که با او درد دل نماییم زیرا او درد را میداند.                                                                              ( ترجمه از نوشتۀ ا ل )

مژده
شما را مژده اى نيكوست
كه امشب نور مى تابد
كه امشب آن مسيح آيد
فروغ زندگى در اوست
نجات مردمان با اوست
نماد عشق و ايمان و وفاداريست
مسيح امشب تولد يافت

شواهد و مدارک بسیار قوی موجود است که ثابت کنندۀ این میباشد که کتاب مقدس با اعتبار است و صحت دارد که کلام خدا است.
در این زمینه سه ادعای با اعتبار موجود است که ثابت میکند که کتاب مقدس و یا به گفته ما افغان ها انجیل کلام خدا است.
این سه ادعا عبارت از: اول اینکه تمام قسمتهای کتاب مقدس را خداوند الهام فرموده است. دوم تمام کتاب مقدس راستی است. سوم اینکه تمام کتب مقدس دارای اقتدار و اعتبار است.
تمام پیروان مسیح به کتاب مقدس اعتقاد دارند و به آن ایمان دارند. تمام کتاب مقدس از الهام خدا سرچشمه گرفته شده است. پولس، رسول عیسی مسیح میفرماید:» تمام کتابمقدس از الهام خداست و برای تعلیم حقیقت، سرزنش خطا، اصلاح عیب ها و پرورش ما در عدالت مفید است« یعنی اینکه تمام قسمت های کتاب مقدس را خداوند الهام فرموده است از این سبب برای ما بسیار مفید می باشد. زیرا اعمال راست را به ما یاد میاموزد. اعمال نادرست ما را مورد سرزنش قرار میدهد و اصلاح می نماید. ما را بسوی زندگی خداپسندانه هدایت می نماید.
هر سطر که در کتاب مقدس نوشته شده تحت هدایت مستقیم الهی نوشته شده است. پترس رسول به این واقعیت تاکید می کند که این کتب به میل یا خواسته انسان برای نبوت در زمان گذشته نوشته نه شده است. او میفرماید:« زیرا هیچ پیشگوئی از روی نقشه و خواستۀ انسان به وجود نیامده است؛ بلکه مردم تحت تأثیر روح القدس، کلام خدا را بیان نمودند. »(دوم پترس فصل اول آیه 21) پس میتوان گفت که کتاب مقدس هم توسط خدا و هم توسط انسان ها که نویسند گان آن بودند نوشته شده است.
کتاب مقدس را چهل نفر ده طول یکهزار و پنجصد سال نوشته نمودند. که هر کدام از این نویسندگان شغل مختلف داشتند.
اشعیا یک نبی بود، عزرا یک کاهن بود، متی یک باجگیر بود، یوحنا یک ماهیگیر بود، پولس خیمه دوز بود، موسی یک چوپان بود، لوقا یک داکتر بود. با وجود اینکه کتاب مقدس توسط نویسندگان مختلفی ده طول پانزده قرن نوشته شده است، اما مطالب کتاب مقدس با یک دیگر در ضدیت قرار ندارن و هیچ اشتباهی در آن وجود ندارد. نویسندگان کتاب مقدس چشم اندازهای مختلفی دارند، اما همگی همان خدای یکتای و حقیقی را، و همان راه نجات یعنی عیسی مسیح را اعلان میدارند.
یکی از محققین کتاب مقدس مینویسد:« تفکر ما در مورد خدا باید این گونه باشد که او کار گزاران خود را در طی سالها و در تمام روابطی که با او و همچنین با همنوعان خود داشتند آماده می کرد. نتیجه این اقدام خدا کلماتی است. که سخن انسان و دقیقاً بیانگر چیزی هستند که پولس یا پترس یا بقیه نویسندگان نوشتند. ولی تمام مسئله به این خلاصه نمی شود. کتب مقدس کلمات انسانها و همچنین سخنان خدا هستند. سخنانی که خود خدا خادمین خویش را برای نوشتن آنها آماده نمود.»
دومین ادعای که ثابت میکند که کتاب مقدس کلام خدا است، این است که تمام کتاب مقدس راستی است. کتاب مقدس الهام مستقیم خدا و از جانب خدا است. تمام نوشته های کتاب مقدس راستی و واقعی و حقیقی است. خدا هیج وقت نمیتواند که دروغ بگوید. عیسی مسیح به خدا فرمود که:» کلام تو راستی است« (یوحنا 17:17) کتاب مقدس ما را هرگز گمراه نه مینماید. ما را رهنمایی غلط نمیکند بلکه تمام تعالیم و رهنمایی های کتاب مقدس قابل اعتماد است.
یکی دیگر از شواهد کتاب مقدس که ثابت میکند که کلام خدا است، پیشگوئی ها و نبوت هائی است که در آن به ثبت رسیده است. پیشگوئی های کتاب مقدس بسیار دقیق و با جزئیات نوشته شده است که به انجام هم رسیده است. عهد عتیق کتاب مقدس به تنهائی شامل بیش از سیصد پیشگوئی در بارۀ عیسی مسیح می باشد که نه فقط پیشگوئی شده بود که کجا تولد خواهد شد و از نسل کدام خانواده ای خواهد بود، بلکه چگونگی مرگ و قیامش در روز سوم نیز نبوت شده است.
عملی شدن تمام ای نبوتها ما را به این نتیجۀ می رساند که همۀ کناب مقدس از منبع الهی سرچشمه گرفته است. تمام کتاب مقدس حقیقی هستند، بنابرین معتبر و موثق است.
پولس، رسول عیسی مسیح میفرماید:« به جهت تعلیم و تنبیه و اصلاح و تربیت در عدالت مفید است».مفهوم اصلی و اولیه این گفته این است که ما ایمان خود را به خدا طبق خواست خود ما و میل خود ما شکل نمیدهیم.
ما از زمانیکه به عیسی مسیح ایمان آوردیم و او را به حیث نجات دهندۀ خود قبول کردیم، مثل سربازان تحت فرمان او هستیم. زیرا تنها کتاب مقدس است که حقیقت را در باره خدا و اعمال او بری نجات ما، به ما تعالیم میدهد.
کتاب مقدس رهنمای عمل و ایمان ما است. ما خود تصمیم نه میگیریم که چه چیز خوب است و چه چیز غلط است. ما معیار های اخلاقی و رفتار و کردار خود را از کتاب مقدس دریافت می نماییم.
کتاب مقدس ما را به سبب کار های نا درست ما سر زنش می نماید. کتاب مقدس کتاب مقدس ما را در راه راست هدایت میکند. کتاب مقدس وجدان ما را بیدار میکند. کتاب مقدس ما را اگر گمراه شویم، ما را اصلاح می نماید.
کلام خدا برای پای های ما چراغ و برای راههای ما نور است. کلام خدا همیشه راه راست را برای ما نشان میدهد تا در زندگی خود همراه او هم قدم شویم.
شاید شما از خود بپرسید، آیا میتوانیم به کتاب مقدس اعتماد کرد؟ اگر کتاب مقدس را قبول نمایم، و به آن ایمان بیاوریم و به گفته های آن عمل کنیم آیا واقعاً ما را به سوی خدا هدایت میکند؟
تنها یک پاسخ برای این سوال وجود دارد و آن اینست که چرا امتحان نه کنیم. بچشید و ببینید.